Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Πρέπει να μάθω


Θα έρθει μια μέρα που θα φορέσεις εσύ το καινούριο σου μαύρο πουκάμισο κι εγώ το παλιό μου μπλε τζιν και θα βρεθούμε στο ίδιο πεζοδρόμιο που γνωριστήκαμε για πρώτη φορά, θα μου χαμογελάσεις όπως παλιά κι εγώ θα σκύψω το βλέμμα για να μετρήσω τα σπασμένα πλακάκια που μας χωρίζουν. Θα μου φωνάξεις ένα σκέτο ακολούθησέ με κι ύστερα θα κάνεις μεταβολή,
και θα είναι το σώμα σου το όπλο άλλης μιας επιθετικής οπισθοχώρησης και το δικό μου μόνο η σκιά σου. Θα περάσουμε με τον ίδιο βηματισμό μπροστά από θρυμματισμένες βιτρίνες, κατεβασμένα ρολά και βρεγμένες χαρτόκουτες και δεν θα τους ρίξουμε ούτε μισό βλέμμα, γιατί ο κόσμος δεν θα χρειάζεται πια την λύπησή μας, ο κόσμος θα μας περιμένει μόνο για να τον περπατήσουμε ξυπόλητοι.

Και θα διασχίσουμε με την ίδια ορμή τις διασταυρώσεις με τα χαλασμένα φανάρια και δεν θα φοβηθούμε ούτε στιγμή, γιατί ο κόσμος δεν θα χρειάζεται πια τον φόβο μας, ο κόσμος θα μας περιμένει μόνο για να περάσουμε απέναντι.
Θα καθήσεις ύστερα σε ένα ξύλινο παγκάκι κι εγώ θα έρθω δίπλα σου και θα μου δείχνεις με το χέρι σου όλα εκείνα που πρέπει να ξεχάσουμε, αλλά περισσότερο εκείνα που πρέπει να θυμόμαστε και θα πάρουν πάλι όλα τις σωστές τους διαστάσεις. Το σπίτι θα είναι και πάλι σπίτι, με την πόρτα ανοιχτή κι ένα δέντρο που θα γεμίζει το φθινόπωρο με φύλλα την αυλή. Το ρολόι θα είναι και πάλι ρολόι, με τους δείκτες να γυρνάνε μαζί μας κι εμείς να γερνάμε εναντίον τους. Και η θάλασσα θα είναι και πάλι θάλασσα, με τα κύμματα να πολεμάνε την στεριά και εμείς να στεκόμαστε όρθιοι στην μέση της μάχης.
Και όταν θα μου τα έχεις δείξει όλα θα σταματήσω να σε ακολουθώ, γιατί εδώ που είμαστε δεν αρκεί να είμαι πίσω σου, πρέπει να μάθω να προχωράω δίπλα σου.

Στη φωτογραφία: August Macke, Children at the fountain


Φ.Α


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου