Μήπως τελικά αυτός ο λαός έχει ημερομηνία λήξης;

Στην αρχή της κρίσης, κάπου 3 χρόνια πριν, απλά πάθαμε το πρώτο σοκ.
Τα δεδομένα της ζωής μας άλλαζαν, αλλά δεν αντιλαμβανόμασταν πόσο!
Επαναλαμβάναμε σε όποια κουβέντα κι αν κάναμε, με μια παιδική αφέλεια,
ότι ''όλα θα πάνε καλά στο τέλος'',
ότι με έναν τρόπο μαγικό η δίνη δεν θα μας παρασύρει.
Βλέπαμε αποσυντονισμένοι την επικαιρότητα να τρέχει και να μας κάνει
το μυαλό κουρκούτι με ένα σωρό νέες οικονομικές έννοιες,
αντικρουόμενες αναλύσεις και εικασίες.


Πέρασαν τα πρώτα δύο χρόνια κρίσης,
το μνημόνιο κούρεψε τις συντάξεις των γονιών μας,
κάποιοι χάσαμε τις δουλειές μας,
ήρθε η αγανάκτηση,
βγήκαμε στις πλατείες.
Ακόμη τότε πιστεύαμε ότι είμαστε ένας λαός,
ένα ενιαίο σώμα που πλήττεται και οργίζεται
και θέλει να διεκδικήσει πίσω τα δικαιώματα του.
Δημιουργήσαμε ομάδες αλληλεγγύης, ομάδες αντίστασης,
ακούσαμε ο ένας τον άλλον,
συμφωνήσαμε και διαφωνήσαμε!
Πανηγυρίσαμε την παρολίγο πτώση της κυβέρνησης και ηττηθήκαμε
από την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου με ανελέητους χημικούς ψεκασμούς...
Και γυρίσαμε σπίτια μας.

Πέρασε άλλος ένας χρόνος από τότε.
Δεν υπάρχει πια αγανάκτηση και η οργή έχει στραφεί εσωτερικά.
Αυτή η οργή έχει γίνει πια κατάθλιψη κι ανημποριά.
Η επικαιρότητα μας πληγώνει,
η καθημερινότητα μας λυγίζει.
Η ζωή μας έγινε απίστευτα δύσκολη και μια μαζική λοβοτομή μας κάνει άβουλους
θαρρείς σαν να μην έχουμε πια τη θέληση να πολεμήσουμε!
Δεν ξέρουμε τελικά και για ποιόν να πολεμήσουμε!
Για τον εαυτό μας και την θλιβερή μειοψηφία που μας εκφράζει;
-Γιατί κακά τα ψέμματα και το πιστεύω ακράδαντα,
ότι από τους δέκα που ξέρω και φωνάζουν για επανάσταση,
οι εφτά είναι φοβισμένα κουτάβια που κρύβονται πίσω από ψευδώνυμα,
ο ένας φωνάζει από αφέλεια και μόνο δύο τελικά δεν φοβούνται
να χάσουν τα πάντα για να αλλάξουν οι καταστάσεις σε αυτή τη χώρα-
Δεν υπάρχει πια ένας λαός!
Γεμίσαμε φασίστες, μισαλλόδοξους, καιροσκόπους,
δειλούς, αποπροσανατολισμένους, μισάνθρωπους και παρτάκηδες!
Γι'αυτούς να πολεμήσουμε;
Και τελικά τι είναι η Ελλάδα;
Τι μας κάνει αλήθεια περήφανους ως Έλληνες πια;
Μας αξίζει πραγματικά να σωθούμε;
Τι μαθήματα πήραμε;
Διχόνοια παντού, όλοι εναντίων όλων, νεύρα τεταμένα,
όλοι στην τσίτα,
έτοιμοι να ξεσπάσουν για ασήμαντες αφορμές,
με μια νευρικότητα που δεν καταλήγει σε αντίδραση, αντίσταση και σε δημιουργικότητα!

Παθητικά, μοιρολατρικά σχεδόν περιμένουμε το ΄τέλος.
Μόνο που αυτό το τέλος έρχεται αργά και βασανιστικά.
Η νέα αυτή υλική φτώχεια μίλησε στην πνευματική μας φτώχεια και γέννησε μίσος
και αποπροσανατολισμό!
Όσο δεν μπορούμε να παράγουμε ένα νέο όραμα,
είμαστε καταδικασμένοι να πεθάνουμε σαν λαός!
Είναι σαν να λειτουργεί ο δαρβινικός νόμος της φυσικής επιλογής σε επίπεδο εθνών.
Ίσως τελικά και να μας αξίζει!!!!

Μάνος Σαββίδακης