ΓΑΖΕΣ!!!

Ένα παράθυρο δίπλα μας είναι η Γάζα.
Εκεί ζουν τα παιδιά με τις γάζες...
Γάζες στα μάτια και στα χείλη,
γάζες στις καρδιές που δεν μπορούν να κρατήσουν το αίμα.
Γάζες στις ζωές μας...Γάζα η ζωή μας...Διαμελισμένη!
Χωρίς εξήγηση, χωρίς ενοχές.
Γάζα που στάζει αίμα, που τρέχει καθάριο από παντού,
χωρίς εξήγηση, χωρίς ενοχές,
αίμα πολύ να έχει να τρέχει και για τους άλλους.
Για όλους εμάς που το ''έξω'' μας δεν στάζει τίποτα,
που δεν σπάμε.

Δεν σπάμε ούτε όταν λεκιάζουμε τις σκέψεις μας με εικόνες των παιδιών με τις γάζες.
Είναι τα παιδιά που χάθηκαν στου δράκου το πηγάδι.
Είναι ο φίλος σου που ζορίζεται και σου μιλάει στο τηλέφωνο για ένα κόμπο.
Γόρδιο.
Την ζωή του, τον επόμενο μήνα του, που δεν βγαίνει.
Τον ζόφο γύρω του που δεν τον παλεύει.
Ναι, αδύναμος ξεαδύναμος, τι να κάνουμε, δεν τον παλεύει.
Και σπάει...Και σπας μαζί του κι ας μην του το λες...
Είναι η ομορφιά που εξατμίζεται γύρω σου.
Κάποτε άφθονη στους δρόμους που αγάπησες,
στις αυλακιές του που ακόμα γλιστράς.
Είναι η πίστη που ακόμα λουφάζει,
που χάνεται κι αυτή στου δράκου το πηγάδι.
Είναι οι φίλοι που κρύβονται, οι συναντήσεις που ματαιώνονται...
Είναι η μέρα που δεν είναι πια μέρα,
είναι ο ουρανός που βρέχει αίμα και βόμβες, που τον κρατάμε με γάζες.
Να μην σπάσει....
Είναι όλα αυτά που σε παίρνουν ξημερώματα και σπας.
Και το πρωί φοράς και πάλι την πανοπλία σου.
Πίσω στη Γάζα, να αναπνέεις με γάζες.
Να μην ματώνεις.
Να μην σπας.
Να ακούς ουρλιαχτά.
Και οι φάτσες να φεύγουν σαν σκιές!

Μάνος Σαββιδάκης