Ας κυκλοφορούμε και λίγο ξυπόλυτοι, εκ πεποιθήσεως...

Δεν τον καταλαβαίνω αυτόν τον κόσμο πια...
Δεν τον αναπνέω αυτό τον κόσμο πια...
Ζούμε μέσα σε μια σιωπή διαστημική. Νομίζουμε ότι θα ξεφύγουμε από τον πόνο και την ήττα!
Δεν κοιταζόμαστε στα μάτια μ'αυτούς που αγαπάμε.
Δεν θέλουμε να εξηγούμε, να δημιουργούμε, να αισθανόμαστε, να σχεδιάζουμε.
Είμαστε εδώ, αλλά δεν κατοικούμε εδώ!
Γιατί;
Για την κουλτούρα του μίσους, τις ιδέες που αργοπεθαίνουν στα σκοτάδια,
τους λογιστές που ισολογίζουν το δίκαιο, την αδιαφορία, τις κλωτσιές στους ζητιάνους...
Αργόσυρτη αναμονή, τίποτα. 

Αδυνατούμε να μαζέψουμε τις σκόρπιες σκέψεις μας και να τις συνθέσουμε
σε μια διαυγή προοπτική του κόσμου και του είναι μας.

Τις προάλλες που ήμουν στην Αθήνα σ'ενα παγκάκι στην πλατεία των αγανακτησμένων
έγραφε '' ντύσου καλά, φυσάει αδιάφορα''...Πάει ενάμιση χρόνος από τότε χωρίς
να καταλαβαίνουμε τις παύσεις ελπίδας.
Ας το πάρουμε χαμπάρι, λέμε, δεν αντέξαμε σαν κοινωνία αυτή τη στροφή της ιστορίας.
Δεν ξανασηκωθήκαμε.

Βαρεθήκαμε, που λες, να μιλάμε για τα αυτονόητα,
να μην καταλαβαίνουμε τον κόσμο και να πενθούμε.
Άλλοι μένουν κι άλλοι φεύγουν- όλο μικρές κηδείες.
Αγαπημένοι αποχωρούν χωρίς να θέλουν να μας αποχαιρετήσουν.
Βγάζουν εισιτήρια χωρίς να θέλουν να πάνε πουθενά.
Κοιτάζουν χάρτες χωρίς να θέλουν να τους ανακαλύψουν.
Και εμείς είμαστε εδώ, αλλά δεν κατοικούμε εδώ, σου λέω...
Παγιδευμένοι στο πουθενά του μπρος-πίσω...Νεο-εξόριστοι!
Αποχωριζόμαστε, σπάμε ξανά και ξανά σε πολλά κομμάτια.
Μιλάμε ο ένας στον άλλον από μέσα μας.

Δεν είμαστε φανταστικοί φίλοι. Είμαστε πραγματικοί φίλοι που ζούμε στο μυαλό μας,
στη μόνη πατρίδα που έχουμε. Που κουράγιο για τηλεφωνήματα;
Μόνο ανταλλάσουμε ιδεατά καρτ-ποσταλ.
Βάζουμε μέσα βιβλία, γλυκά και στίχους που θα θέλαμε να τους χαρίσουμε...
Ότι μπορεί να υποκαταστήσει τα χάδια και το κουράγιο και να ψιθυρίσει όνειρα.
Ζάχαρη και λέξεις...
Χάδια στο στόμα και ζάχαρη στα μαλλιά. Και το αντίθετο.
Μαζεύουμε δυνάμεις και πίνουμε...πίνουμε...και ξαναπίνουμε...μόνο πίνουμε...
Πίνουμε σ'ένα φανταστικό κόσμο που από στιγμή σε στιγμή ονειρευόμαστε
να ξαναρχίσει να γυριζεί...
Να σταματήσει να πενθεί.
Να οργανωθεί και θα οργανωθεί...
Να φωνάξει και θα φωναξει...Να χορέψει...
Να απαιτήσει λογική και νόημα για τη ζωή...
Και θα απαιτήσει, αρκεί να μιλάμε!!!

ΕΙΣ ΥΓΕΙΑΝ και σπρώξτε λίγο.

Μάνος Σαββιδάκης