Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Φαντάζεσαι να είχαμε κάνει επανάσταση;















...Φαντάζεσαι να ξυπνούσαμε απ'αυτόν τον εφιάλτη, να σε πάρω από το χέρι
και να μου χαμογελάς και ο μόνος δρόμος να είναι η κατάφαση.
Και οι ακρογιαλές και τα βουνά να είναι και πάλι δικά μας...Ελεύθερα!
Και να χαζεύουμε το ροζ της ανατολής και το πορφυρό της δύσης,
σαν να μην υπάρχη αύριο.
Να χορεύουμε σαν να μην υπάρχει αύριο.

Γιατί ακριβώς θα υπάρχει αύριο αλλά δεν θα υπάρχει ζόφος.
Και δεν θα χρειάζεται να εξηγούμε τίποτα, όλα θα είναι απλά.
Και δεν θα υπάρχουν ερωτήσεις παρά μόνο του τύπου θες λίγο ροδάκινο;
Θα μου δώσεις αυτό το βότσαλο; Θα μου δώσεις ένα φιλί;
Και κάθε δαγκωματιά θα γεμίζει γλύκα κάτω από τις γλώσσες μας.

Και θα σε κοιτώ και θα έχω όλες τις απαντήσεις.
Και θα καταλαβαίνουμε μ'ένα νεύμα.
Και δεν θα υπάρχουν χαρακτηρισμοί, ούτε και κατηγορίες,
μόνο ζευγάρια μάτια πράσινα και θαλασσιά και καστανά,
μόνο βλέμματα που δεν θα υπόσχονται, αλλά θα τα λένε απλά όλα.
Και τα πουλιά δεν θα κελαηδούν,
αλλά θα τραγουδούν Joy Division και Smiths,
και εμείς θα χορεύουμε χαρούμενα πάνω στα συντρίμμια του παλιού κόσμου,
που θα θυμίζουν πως ο εφιάλτης τελείωσε πια
κι από τα πέντε βασικά πράγματα που εδώ κι αιώνες εμπνεύουν τους ανθρώπους
θα έχουν μείνει μόνο ο έρωτας, η αγάπη και η ζωή!
Και δεν θα υπάρχει ο καθημερινός θάνατος, δεν θα υπάρχει ο πόνος για τα υλικά,
ούτε τα μωρά θα κλαίνε, μόνο θα γελούν,
και θα πιπιλίζουν τον αντίχειρα εκστασιασμένα.

Και όλες οι ουσίες θα'χουν γίνει μια κι θα'χουν γεύση από ροδάκινο ή έστω από κεράσι,
και θα έχει έρθει ο κόσμος ανάποδα
κι ο βορράς θα έχει γίνει ανατολή και δεν θα υπάρχει βαρύτητα,
μόνο ελαφρότητα και τα ποτάμια μπορεί και να επιστρέφουν στην πηγή,
κι ακόμα και οι βασικές αλήθειες θα χαμογελούν, γιατί πως αλλιώς;

Και θα έχει γίνει πόλεμος.
Και θα καπνίζουν τα ερείπια και οι κάννες των πολυβόλων.
Μα δεν θα πειράζει πια,
δεν θα ξεχάσουμε πως έγινε πόλεμος, ούτε γιατί,
αλλά πλέον τα ξυπόλητα βήματα μας θα μας φέρνουν σε μια ισορροπία
με μπόλικη όμως εντροπία,
γιατί τι άλλο είναι ισορροπία από μια αέναη κατάκτηση;
Κι ο πόλεμος θα συνεχίζεται, γιατί ποτέ δεν σταματά,
αλλά με τελείως άλλους όρους.
Τους όρους τους δικούς μας που δεν βασίζονται σε αποφάσεις,
αλλά στη θέληση και στην όρεξη.
Και δεν θα ονειρευόμαστε πια,
γιατι θα ζούμε αυτό που ονειρευτήκαμε.
Και δεν θα υπάρχουν ήττες, θα υπάρχει μόνο ελευθερία...

Και μονάχα θα κοιταζόμαστε στα μάτια και όλα θα είναι απλά.

Και όπως έιχες πει κι εσύ,
τότε θα φορέσω εγώ το καινούργιο μου μαύρο πουκάμισο
κι εσύ το παλιό σου μπλέ τζιν
και θα περπατήσουμε το ίδιο πεζοδρόμιο που γνωριστήκαμε!

Φαντάζεσαι;


Μάνος Σαββιδάκης
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου