Αφου δεν θα αλλάξουν το σύστημα γιατί αναλαμβάνουν την εξουσία οι κομμουνιστές σε μια χώρα;

Τι είπατε; Ο Χριστόφιας υπέγραψε την συμφωνία με την τρόικα κλαίγοντας; Συγκινήθηκα πολύ. Αν ήταν δίπλα του ο Καρλ Μαρξ ή ο Λένιν είμαι σίγουρος ότι θα του έλεγαν το εξής: Mην κλαις σύντροφε, άλλωστε τι άλλο έχεις να χάσεις εκτός από τις αλυσίδες που δεν δένουν;

Του Σενέρ Λεβέντ
Nα το ρωτήσω κι εγώ αυτό: Tι έχεις να χάσεις αδελφέ; Σε δύο μήνες θα βγεις σε σύνταξη. Θα αποσυρθείς στην γωνιά σου. Θα διαβάσεις βιβλία που δεν έχεις διαβάσει, θα παρακολουθήσεις ταινίες που δεν έχεις παρακολουθήσει, θα ασχοληθείς με κηπουρικές εργασίες, θα συναντηθείς με φίλους που έχεις καιρό να δεις και θα γράψεις και τα απομνημονεύματα σου όταν αποσυρθείς στο σπίτι.
Τι άλλο θες. Η σύνταξη σου είναι παχουλή, μην σε ματιάσω. Είναι λιγότερη από αυτήν του Άγγλου πρωθυπουργού, αλλά περισσότερη από του Τσάβες στη Βενεζουέλα.

Μπορείς να περάσεις τις καλοκαιρινές σου διακοπές τόσο στην Σιγκαπούρη όσο και στην Αγία Πετρούπολη. Μπορείς να τρως χαβιάρι και να φοράς Pierre Cardin. Μήπως δεν το δικαιούσαι; 

Κυβέρνησες αυτή τη χώρα για τέσσερα χρόνια. Ίδρωσες. Έμεινες άγρυπνος. Έκανες περισσότερα απ αυτά που μπορούσες. Είναι αλήθεια πως λένε ότι “τα έκανε όλα θάλασσα” αλλά εσύ μην δίνεις σημασία. Είναι επειδή δε σε χωνεύουν.

 Κοίτα τι ωραία που έκλαψες όταν έβαζες εκείνη την υπογραφή; Πόσοι ηγέτες στον κόσμο κλαίνε για το δίκαιο του λαού τους; Είμαι σίγουρος πως αν ήταν δίπλα σου ο Στάλιν, θα σου έλεγε “μπήξε εκείνο το στυλό στο μάτι των βρομερών καπιταλιστών.
Ξέρεις, όταν ήταν μικρός μαθητής στο κατηχητικό ο Στάλιν, ο δάσκαλος τους είχε διηγηθεί πως ο Χριστός σταυρώθηκε. Ο δε Στάλιν τον ρώτησε το εξής: Γιατί ο Χριστός δεν έβγαλε τα καρφιά να τους τα μπήξει; Ύστερα όταν είδε ότι ο Χριστός υπέκυψε σε όλα αδιαμαρτύρητα, έφυγε από εκείνο το κατηχητικό και δεν ξαναπήγε. Αν ζούσε ο Στάλιν δε θα σε συγχωρούσε καθόλου σύντροφε. Θα σου αφαιρούσε τα κομμουνιστικά μετάλλια. Ίσως να σου έπαιρνε και το κεφάλι.

Όμως, δεν είναι αυτό το ζήτημα. Η τραγωδία είναι ουσιαστικά πιο μεγάλη. Αν υπέγραφε ο Αναστασιάδης ή ο Λιλλήκας εκείνο το μνημόνιο, ας πήγαινε στα κομμάτια. Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος είναι κομμουνιστές. Ταιριάζει και με τους δυο τους. Αλλά εσύ, ως κομμουνιστής, πως το υπέγραψες;
Αρμόζει κάτι τέτοιο; Ακόμα δεν το έχω καταλάβει. Αφού δε θα αλλάξουν το σύστημα, γιατί αναλαμβάνουν την εξουσία οι κομμουνιστές σε μια χώρα; Το πνεύμα σου είναι κομμουνιστικό. Οι πράξεις σου καπιταλιστικές. Γίνεται; Από την μια να είσαι στην εξουσία και από την άλλη στο καπιταλιστικό τιμόνι. Τι πράγματα είναι αυτά; Aυτό σε έχει κάψει Δημήτρη.

 Πάρε τον Οστρόφσκι και διάβασε τον ξανά. Τον Μαγιακόφσκι. Τον Σολόχοφ. Διάβασε και “Το Κεφάλαιο”. Και το έργο του Λένιν με τίτλο “Ο ιμπεριαλισμός είναι το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού”. Καυχιέσαι ότι είσαι κομμουνιστής, αλλά τα ξέχασες αυτά προ πολλού.

Η τρόικα δεν είναι σωτήρας. Τι είναι; Μαστίγιο. Η ανάμνηση της μια μέρα θα είναι τόσο θλιβερή όσο εκείνη του 1974. Μια μη στρατιωτική κατοχή μετά τη στρατιωτική κατοχή. Πλέον καταχτούν το κάστρο με χρήματα, όχι με όπλα. Καταχτούν το κάστρο εκ των έσω. Παρά ταύτα μην κλαις. Δεν αξίζει να κλαις. Μάλιστα, η Κύπρος δεν πιστεύει στα δάκρυα. Δεν πίστεψε ούτε στα δάκρυα του Τάσσου. Αν είπε όχι ο κόσμος στο δημοψήφισμα, δεν το έκανε επειδή έκλαψε ο Τάσσος. Πάλι όχι θα έβγαινε από την κάλπη, έστω και αν έσκαγε στα γέλια ο Τάσσος. Μην λυπάσαι και πολύ για την ΑΤΑ.

 Μην ανησυχείς. Εδώ είναι Κύπρος. Δεν είναι Σουδάν. Κανείς δε θα πεθάνει από την πείνα.

Ξέρεις τι μου είπε χθες ένας θαυμάσιος νέος μας; Η “πολυτελής ζωή, λέει, εκλαμβάνεται πλέον ως “επιβίωση” εδώ. Δηλαδή, δεν μπορεί να λεχθεί ότι “δεν μπορεί να επιβιώσει” κάποιος, αν δεν μπορεί να οδηγεί BMW ή να πάει διακοπές στο εξωτερικό. Αυτός είναι ένας κόσμος υποκριτής όπου εμείς δεν μπορούμε να μείνουμε “χωρίς πολυτέλεια”, την ώρα που τα παιδιά στην Ασία και στην Αφρική δεν έχουν γάλα να πιουν. Μακάρι να έμενες κομμουνιστής πάντα. Και να μην καθόσουν ποτέ σε εκείνο το θώκο. Άδικα έβαλες αυτή την υπογραφή.

Πηγή: Αντάρτες Κύπρου

http://naftilos.info/?p=7683
 ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αίσθηση προκάλεσαν τα δάκρυα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια, όταν αναφέρθηκε στο Μνημόνιο κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στο συνέδριο της Παγκύπριας Εργατικής Ομοσπονδίας. Τα δάκρυα του κ. Χριστόφια σχολιάστηκαν πολύ.



Η Ιστορία θα κρίνει, αν η προσφυγή της Κύπρου στον Μηχανισμό Σταθερότητας ήταν σωστή και αν η στάση του Δημήτρη Χριστόφια –στην διάρκεια της θητείας του- ήταν πατριωτική ή κομματική.

Θα πρέπει, όμως, όλοι να αντιληφθούν πως ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν είχε άλλη επιλογή από τα δάκρυα, για να δείξει στους Κύπριους αδελφούς πόσο συντετριμμένος είναι.

Ο κ. Χριστόφιας είναι κομμουνιστής –τουλάχιστον στα χαρτιά γιατί δεν γίνεται να είσαι κομμουνιστής σε κομμουνιστικό κόμμα που είναι αστικό-, οπότε δεν μπορούσε να αναφερθεί στην εθνική ανωτερότητα των Κυπρίων που μπορούν να κάνουν θαύματα.

Δεν γίνεται να δηλώνεις κομμουνιστής και να μην είσαι διεθνιστής.

Ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να λέει για τους μοναδικούς και αξεπέραστους Έλληνες –που είναι τόσο αξεπέραστοι που έκαναν ξανά κυβέρνηση τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Σαμαρά- αλλά ο Δημήτρης Χριστόφιας, που είναι κομμουνιστής άνθρωπος, δεν μπορεί να λέει τέτοια πράγματα.

Επίσης, ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν μπορούσε να μιμηθεί τον Αντώνη Σαμαρά και να λέει πως μιλάει με τον Θεό και πως οι Κύπριοι θα τα καταφέρουν με τη βοήθεια της Παναγίας, γιατί δεν γίνεται να είσαι ταυτόχρονα και κομμουνιστής και θεούσα.

Βέβαια, ο Χριστόφιας –που υποτίθεται πως είναι κομμουνιστής- έχει δηλώσει πως είναι πιστός χριστιανός και ασκεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα.

Οι κομμουνιστές ηγέτες στην Κύπρο είναι πιο αστείοι και από την ηγεσία του ΚΚΕ. Αν αυτοί είναι κομμουνιστές, εγώ είμαι ο Τσε Γκεβάρα.

Οπότε, αφού αποκλείστηκαν –λόγω δήθεν κομμουνιστικής ιδιότητας- το εθνικιστικό παραλήρημα και ο Θεός με την Παναγία, ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν είχε άλλη επιλογή από το να καταφύγει στα δάκρυα.

Είναι γνωστό πως οι Έλληνες είναι κλαψομούνηδες και γουστάρουν τις μελούρες, αφού μεγαλώνουν με ταινίες που η Βουγιουκλάκη είναι φτωχή και έχει έναν πολύ άρρωστο πατέρα και εφτά αδέρφια που πεινάνε.

Οπότε, επειδή και οι Κύπριοι Έλληνες είναι, ο Χριστόφιας το έριξε στην κλαψομουνίαση -που έχει πέραση στους Έλληνες-, για να πει πως πρέπει να σωθούν οι κυπριακές τράπεζες.

Βέβαια, οι κομμουνιστές που έχω γνωρίσει εγώ δεν ήταν κλαψομούνηδες -αλλά περήφανοι και αξιοπρεπείς άνθρωποι- αλλά οι κομμουνιστές στα κομματικά μαγαζάκια έχουν και μια Βουγιουκλάκη μέσα τους με πολύ Νίκο Ξανθόπουλο και μπόλικη Μάρθα Βούρτση.

Οπωσδήποτε, ένας δεξιός ηγέτης έχει περισσότερες επιλογές στο πώς θα υποστηρίξει το Μνημόνιο στους ιθαγενείς –αφού μπορεί να τους φλομώσει με εθνικιστικές κορώνες και κηρύγματα για το Θεό και την Παναγία-, ενώ ένας κομμουνιστής ηγέτης δεν έχει άλλη επιλογή από τα δάκρυα.

Η παραίτηση από το κυβερνητικό αξίωμα αποκλείεται γιατί αυτή είναι μόνο για αξιοπρεπείς ανθρώπους, και δεν υπάρχουν και πολλοί στις μέρες μας.

(Θυμάμαι πάντα εκείνη τη φράση από το βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου, «Η Εντολή», για τους Έλληνες κομμουνιστές που έχασαν τη ζωή τους αλλά κέρδισαν τα όνειρά τους γιατί δεν έμαθαν ποτέ τι έγινε μετά. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τους Κύπριους αγωνιστές. «Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά». Άλλοι έχυσαν το αίμα τους κι άλλοι σώζουν τις τράπεζες.)

ΑΠΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΣ

Φ.Α