Πέρα απο τα όρια

Η εφετινή ελληνική ολυμπιακή αποστολή για το Λονδίνο δεν θα είναι πολυπρόσωπη, δεν θα είναι γεμάτη έπαρση. Θα αποτελείται από αθλητές που εδώ και χρόνια ιδρώνουν για λίγα λεπτά καταξίωσης

Σπύρος Γιαννιώτης

Κολύμβηση ανοικτής θαλάσσης

Είναι περίεργο να είσαι ο Σπύρος Γιαννιώτης. Να κολυμπάς το λιγότερο 10 χιλιόμετρα κάθε ημέρα, με στόχο «επιτέλους, το χρυσό στο Λονδίνο». Να έχεις γεννηθεί στο Λίβερπουλ και να επιστρέφεις στις αγγλικές θάλασσες, κοντά στον τόπο γέννησής σου, για να θριαμβεύσεις αθλητικά. Να είσαι ένας κολυμβητής που αποφασίζει σε μεγάλη ηλικία πως το άθλημα που του ταιριάζει δεν είναι μέσα στην πισίνα, αλλά ένα από τα πιο περίεργα, επίμονα, συγκινητικά και επίπονα του κόσμου: η κολύμβηση 10 χιλιομέτρων σε ανοικτή θάλασσα. Να είσαι ο πρώτος λαμπαδηδρόμος της ολυμπιακής φλόγας και να ξέρεις πως τέσσερα χρόνια απάνθρωπου κόπου θα συμπυκνωθούν σε λίγες ώρες κρίσιμου αγώνα «γεμάτου ξύλο και τραβήγματα κάτω από το νερό». Και, παρ’ όλα αυτά, να είσαι σίγουρος πως θα πετύχεις. Τελικά, δεν είναι περίεργο να είσαι ο Σπύρος Γιαννιώτης. Είναι ένα παράδειγμα για το πώς όλοι θα έπρεπε να σκέπτονται: επιμονή, 

προσπάθεια, κουράγιο, αντοχή.

Αλέξανδρος Νικολαΐδης

Τάε κβον ντο

Ολα ξεκίνησαν από μια κραυγή, κάτι παραπάνω από σπαρακτική, έναν μορφασμό πόνου και ένα σπασμένο πόδι. Ηταν μια περίεργη στιγμή, αλλά, παράλληλα, το ξεκίνημα μιας υπέροχης αθλητικής ιστορίας. Δώδεκα χρόνια πριν, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, το 2000, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης υπέστη κάταγμα κατά τη διάρκεια του αγώνα. Αν ήταν κάποιος άλλος, ίσως η καριέρα του να είχε τελειώσει εκεί. Η ζωή, όμως, συνεχίζεται για τους ισχυρούς. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ήταν στον τελικό των Ολυμπιακών της Αθήνας και κατακτούσε το ασημένιο. Μόλις έχασε, αγκάλιασε τον νικητή, με τον οποίο λίγα δευτερόλεπτα πριν χτυπιόταν. Αυτό είναι το τάε κβον ντο. Το 2008, στο Πεκίνο, βρέθηκε ξανά στον τελικό, παίρνοντας το ασημένιο και πάλι. Εφέτος στο Λονδίνο; Ο πατέρας, πλέον, Νικολαΐδης λέει πως «φιλοδοξώ και πάλι να πάρω μετάλλιο. Θέλω χρυσό επιτέλους». Αλλά επειδή δεν είναι ένας αθλητής με μεγάλα λόγια και μικρές πράξεις, «δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα». Μετά το Λονδίνο, πιθανότατα θα αποσυρθεί. Ενας πλήρης αθλητής, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, ένας «κανονικός» άνθρωπος, τρομακτικά γυμνασμένος στην εμφάνιση, φοβερά συζητήσιμος και πράος στην πραγματικότητα. Μια όμορφη αθλητική ιστορία που ξεκίνησε με πόνο και τελειώνει με καταξίωση.

Bασιλική Βουγιούκα

Ξιφασκία

Λατρεύει την επίθεση. Εχει μάθει να διαβάζει τον αντίπαλο, με το που ακούει το «έτοιμοι, εμπρός» πετάγεται σαν ελατήριο και βγάζει μια κραυγή έπειτα από κάθε καθοριστικό πόντο. Τραβάει τα βλέμματα, ακόμη και όταν δεν περιφέρει τη σπάθη της στους δρόμους και μυεί – άθελά της – τους Ελληνες στα μυστικά ενός αδικημένου αθλήματος. Η μοναδική ξιφομάχος που θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες επιστρέφει με χαρά στον τόπο του «εγκλήματος» μετά την πρώτη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Λονδίνου και επιμένει ότι κερδίζει για την ίδια και χάνει μόνο από τον εαυτό της. «Θέλω να παίρνω τη νίκη, ακόμη και όταν έχω να αντιμετωπίσω μια καλύτερη αθλήτρια» λέει η 26χρονη φοιτήτρια Οδοντιατρικής με τη σεμνότητα που τη διακρίνει, βάζοντας όποιον την ακούει σε σκέψεις, καθώς είναι γνωστό ότι για το νούμερο τέσσερα στον κόσμο το παραπάνω σενάριο μπορεί να πάρει σάρκα και οστά σε τρεις μονάχα περιπτώσεις.

Βούλα Παπαχρήστου

Τριπλούν 

Μπορεί να μην της βγήκε το μεγάλο άλμα στον τελικό του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στίβου στο Ελσίνκι, ωστόσο ξέρει τις δυνατότητές της – έχει φροντίσει να τις μάθουν και οι άλλοι – και κοιτάζει μόνο μπροστά. Αλλωστε, το τριπλούν την έχει κάνει πιο σκληρή. «Ο πρωταθλητισμός είναι μία ευθεία. Δεν υπάρχει το αριστερά και το δεξιά. Αν μπορείς, μπαίνεις και την ακολουθείς, αλλιώς στρίβεις» λέει αναφερόμενη στην καθημερινότητά της, η οποία μονοπωλείται από διπλές προπονήσεις και σκάμματα γεμάτα άμμο. Η 24χρονη πρωταθλήτρια είναι η μία από τις τρεις χρυσές κυρίες του άλματος τριπλούν που θα ταξιδέψουν στο Λονδίνο και επιμένει ότι είναι «μαγικό» που το συγκεκριμένο αγώνισμα έχει τόσο υψηλό επίπεδο στη χώρα μας. «Οταν ξέρεις ότι υπάρχουν αθλήτριες όπως η Αθανασία Πέρρα και η Νίκη Πανέττα, που προβληματίζουν ακόμη και τα μεγαλύτερα ονόματα, πηγαίνεις στο στάδιο με άλλη δίψα για προπόνηση» εξηγεί. Μάλιστα, όταν χάνει, βγάζει το καπέλο στις συναθλήτριές της, αλλά δεν βλέπει την ώρα να έρθει ο επόμενος αγώνας για να μπορέσει να «απαντήσει». Και τις περισσότερες φορές κρατάει τον λόγο της.

Βασιλική Μιλλούση

Ενόργανη γυμναστική

Κάθε άθλημα έχει τους κανόνες του. Στη γυμναστική υπάρχει μια παλιά δοξασία που λέει πως οι αθλήτριες άνω των 20 ετών «δεν κάνουν». Είναι μεγάλες, κουρασμένες και ωθούνται προς την πρόωρη απόσυρση. Οι εξαιρέσεις είναι οι καλύτερες. Η Βασιλική Μιλλούση πριν από 12 χρόνια ήταν στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ. Ηταν ένα μικρό κορίτσι που θυμάται «απλώς την εμπειρία». Οταν ήταν 20, της είπαν να σταματήσει, γιατί «μεγάλωσες», κάτι που έκανε για τρία χρόνια. Κατάλαβε, όμως, πως δεν είχε χορτάσει. Σήμερα, στα 28, μια μεγάλη αθλήτρια σε ένα μικροκαμωμένο, ευλύγιστο σώμα, πήρε το χρυσό στο προολυμπιακό τουρνουά και κατεβαίνει στο Λονδίνο «με στόχο το μετάλλιο». Η Μιλλούση, που προπονείται σε ένα κρύο, παρατημένο γυμναστήριο, δεν μετανιώνει που έχασε τα παιδικά της χρόνια κάνοντας γυμναστική («εγώ το επέλεξα»), συνεργάζεται με το «Χαμόγελο του Παιδιού», θαυμάζει τον Ιωάννη Μελισσανίδη και ελπίζει πως θα δει στα βλέμματα των διοργανωτών αυτή την έκπληξη που βλέπει όλο και πιο συχνά: μια κοπέλα 28 χρόνων να κερδίζει και το μετάλλιο, και τον σεβασμό, και τους νόμους του αθλήματος. Γιατί σημασία δεν έχει η ηλικία, αλλά η επιθυμία.

Ομάδα ανσάμπλ

Ρυθμική γυμναστική

Το χειροποίητο κορμάκι διαγράφει το καλλίγραμμο σώμα τους και το μέικ-απ καλύπτει επιδέξια τις ατελείωτες ώρες προπόνησης. Ακόμη και οι πιο πειθαρχημένοι στρατιώτες θα ζήλευαν τα κορίτσια που απαρτίζουν την εθνική ομάδα της ρυθμικής ανσάμπλ. Η Μαριάνθη Ζαφειρίου, η Αλεξία Κυριαζή, η Ευδοκία Λουκάγκου, η Ελένη Δόικα, η Σταυρούλα Σαμαρά και η Βασιλεία Ζάχου (στη φωτό με τη φορά των δεικτών του ρολογιού) δεν είναι οι τυπικές 17χρονες. Οι νεανικές ανησυχίες τους έχουν παραχωρήσει οικειοθελώς τη θέση τους στην αγωνία και στην προσήλωση σε έναν και μοναδικό κοινό στόχο. Η προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς ξεκινά στις επτάμισι το πρωί και τελειώνει αργά το βράδυ με την ένταση και τον εκνευρισμό να καραδοκούν και να επεμβαίνουν σε κάθε ευκαιρία. Παρά τις δυσκολίες, όμως, τα κορίτσια ετοιμάζουν βαλίτσες για Λονδίνο και κοιτάζουν κατάματα τις επιτυχίες του παρελθόντος, διεκδικώντας μια θέση στην οκτάδα. Το αποτέλεσμα; Είτε θετικό είτε αρνητικό, θα το μοιραστεί όλη η ομάδα, αφού, όπως λέει η προπονήτριά τους, Τζένη Παπαδοπούλου, «το κορμάκι δεν γράφει Σταυρούλα ή Ελένη. Γράφει Ελλάς».

Χρήστος Βολικάκης

Ποδηλασία πίστας  

Το ποδήλατό του δεν έχει φρένα. Αυτό απαιτεί η πίστα. Ο «τσαμπουκάς» από τον Βόλο δεν φοβάται να πιάσει τα 80 χλμ. την ώρα με το αστραφτερό δίκυκλό του και κατάφερε – έπειτα από πολλές ορθοπεταλιές στους επαρχιακούς δρόμους – να σκαρφαλώσει στην κορυφή του κόσμου το 2011, δείχνοντας την πλάτη του στον βασιλιά του κέιριν, Κρις Χόι. «Με τον προπονητή μου, Λάμπρο Βασιλόπουλο, δεν θέλουμε να είμαστε τυχεροί στους Ολυμπιακούς Αγώνες, θέλουμε απλώς να μην είμαστε άτυχοι» εξηγεί ο 24χρονος πρωταθλητής, ο οποίος μαζί με τον αδερφό του, Ζαφείρη Βολικάκη – θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στα 200 μ. – αποδεικνύουν ότι η ποδηλασία πίστας στην Ελλάδα είναι οικογενειακή υπόθεση. Το κέιριν, όμως, έχει και πολλά απρόοπτα. Στον τελικό του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Νέων το 2010, στην τελευταία στροφή, ο Χρήστος έπεσε από το ποδήλατο και ξύπνησε στο νοσοκομείο. Τότε ήταν που έπρεπε να πάρει τη μεγάλη απόφαση. Ή θα ξαναέμπαινε στην πίστα να αγωνιστεί ελεύθερα και χωρίς φόβο ή θα σταματούσε. Ευτυχώς, διάλεξε το πρώτο.

Πηγή:http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=467149


Φ.Α