Δε χρειάζεται ανάλυση των αποτελεσμάτων σε βάθος για να
αντιληφθεί κανείς το μεγάλο χάσμα που ανέδειξαν οι χθεσινές εκλογές. Ένα
χάσμα όχι πολιτικό, όχι κοινωνικό, όχι με τα χαρακτηριστικά που του προσδίδουν
τα ΜΜΕ και οι κάθε λογής αναλυτές και τηλεαστέρες
Δεν ερμηνεύεται αλλιώς η
χαοτική διαφορά στην εκλογική συμπεριφορά: ο ΣΥΡΙΖΑ “σαρώνει” στις ηλικίες
18-54 ετών με μεσοσταθμικό ποσοστό γύρω στο 33% και τον παλαιό δικομματισμό έτη
φωτός πίσω· το εντελώς αντίστροφο συμβαίνει στις ηλικίες άνω των 54 ετών, με τη
Νέα Δημοκρατία να εκτοξεύεται στο 39%! (πηγή)
Στη δεύτερη ηλικιακή ομάδα εντάσσεται εξ ολοκλήρου η
επονομαζόμενη “γενιά του Πολυτεχνείου”, οι άνθρωποι που το 1973 ήταν από 15 ως
45 ετών και που ανέλαβαν τα ηνία της χώρας μετέπειτα.
Μια “γενιά” που,
υποτίθεται, αγωνίστηκε επί χούντας για τη δημοκρατία (λέμε “υποτίθεται” γιατί ο
αριθμός των πραγματικά εκδηλωμένων αντιφρονούντων δε δικαιολογεί σε καμία
περίπτωση το χαρακτηρισμό “γενιά”)
και ξόδεψε στη συνέχεια τέσσερις δεκαετίες
για να δρέπει τις δάφνες της και να βαυκαλίζεται με τη “δημοκρατικότητά” της
και τους δήθεν αγώνες της, ξεχνώντας ότι για τη δημοκρατία αγωνίζεσαι κάθε μέρα
και όχι άπαξ και βυθίζοντας τελικά τη χώρα στον καιάδα της απόγνωσης και της
απελπισίας.
Μια γενιά που έπρεπε να χαρακτηρίζεται ως “γενιά της
μεταπολίτευσης”, καθώς αυτήν την ιστορική περίοδο σημάδεψε με ανεξίτηλα μελανά
χρώματα.
Η γενιά αυτή, των ανθρώπων που σήμερα βρίσκεται στο όριο άνω
των 54 ετών, όχι απλά ανέχτηκε, αλλά υπέθαλψε και εξέθρεψε το διεφθαρμένο
δικομματικό σύστημα που οδήγησε στη γενικευμένη και καθολική κοινωνική,
πολιτική, εκπαιδευτική και οικονομική χρεοκοπία και παρακμή και προκάλεσε τη
δέσμευση του μέλλοντος των επόμενων γενεών· των παιδιών της και των εγγονιών
της!
Η γενιά αυτή πίστεψε ότι θα μπορούσε να διαιωνίσει και να αφήσει ως
μέγιστο και υψηλό κληροδότημα το αντιπαραγωγικό παρασιτικό μοντέλο διαβίωσης
του βολέματος και της νωθρότητας, του εγωκεντρισμού και του ατομικισμού, του
σταρχιδισμού και του πλιατσικολογήματος δημοσίων αγαθών και ταμείων
και του εθνικού πλούτου.
Η γενιά αυτή είναι σήμερα υπόλογη· όχι μόνον απέναντι στην
ιστορία και στον εαυτό της αλλά απέναντι στα παιδιά της.
Απέναντι στα άνεργα
παιδιά της· απέναντι στα παιδιά της που κληρονομούν μόνο χρέη και εθνική
υποτέλεια, απέναντι στα παιδιά της που δεν έχουν πια ούτε δωρεάν
παιδεία και υγεία.
Απέναντι στα απελπισμένα παιδιά της που μεταναστεύουν στο
εξωτερικό.
Απέναντι στα ανιστόρητα παιδιά της που ένα τμήμα τους η “δημοκρατική”
γενιά του Πολυτεχνείου το ωθεί σήμερα στην αγκαλιά του φασισμού!
Κι αυτά τα
παιδιά, αποτυχία της γενιάς άνω των 54 ετών είναι.
Και πώς πράττει σήμερα αυτή η περιβόητη “γενιά των αγώνων”;
Αναλαμβάνει έστω και στο ελάχιστο τις τρομερές της ευθύνες; Κοιτάζει τα παιδιά
της με χαμηλωμένο βλέμμα και με κάποιο ίχνος συγνώμης και ενοχής στα μάτια;
Προσπαθεί, έστω και αυτή την ύστατη ώρα, να διορθώσει τα λάθη της και να
προσπαθήσει, μαζί με τα παιδιά της, δίπλα τους, στο πλευρό τους, να ανατρέψει
τις δυσοίωνες προοπτικές τους;
ΟΧΙ!
Αυτή η γενιά επιμένει να επιβεβαιώνει τη φύση της και
τον εαυτό της· αγνοεί τις κραυγές αγωνίας των τέκνων της, γράφει στα παλαιότερα
των υποδημάτων της την ξεκάθαρη εντολή των παιδιών της για αλλαγή πορείας που
καταγράφεται σε όλες τις εκλογικές αναλύσεις και επιμένει, ακόμα και σήμερα,
κωφεύοντας προκλητικά και τρέφοντας την εγωπάθειά της, να δεσμεύει και να
καθορίζει το μέλλον των παιδιών της με την ψήφο της και την εμμονή της στο
χθες!
Αυτή η πολυθρύλητη “γενιά του Πολυτεχνείου”, στην οποία κληροδοτήθηκε η
ελπίδα και η προοπτική ενώ αυτή κληροδοτεί το χάος και την απελπισία, αυτή η
“γενιά της δημοκρατίας” όπως προκλητικά αυτοαποκαλείται, επιδίδεται σε μια άνευ
προηγουμένου γενοκτονία των παιδιών της.
Γιατί η γενοκτονία μπορεί μεταφορικά
να ερμηνευθεί και σαν το ξεκλήρισμα μιας ολόκληρης γενιάς.
Νιώθετε ότι σήμερα
βιώνουμε κάτι διαφορετικό;
Ούτε αυτή την ύστατη ώρα δεν θα κάνει το χατήρι των απογόνων
της.
Εξακολουθεί να καταπιέζει, να συμπεριφέρεται δεσποτικά και φιλάρεσκα, έξω
και πέρα όχι από κάθε λογική, αλλά από κάθε συμπόνια και ευσπλαχνία για τα ίδια
της τα παιδιά.
Που της βροντοφώναξαν και χθες ένα σαφές και ξεκάθαρο μήνυμα:
Θέλουμε να τραβήξουμε άλλο δρόμο! Όχι, δεν θα ακούσουν. Κι αν τους ρωτήσεις θα
σου πουν ότι αυτοί γνωρίζουν “το καλό μας”. Το καλό μας βρίσκεται στις ουρές
του ΟΑΕΔ, σε κούτες στις άκρες των πάρκων, στα γραφεία μετανάστευσης των
πρεσβειών και στο φασισμό. Πεθαίνουμε ρε, δε μας ακούτε;
Υ.Γ Μην προσωποποιήσετε το κείμενο στα πρόσωπα των γονιών
σας. Αφορά τη συμπεριφορά μιας ολόκληρης γενιάς. Οι φωτεινές εξαιρέσεις δε
λείπουν, δόξα τω Θεώ, και ευτυχώς μπορεί να βρίσκονται μέσα στο σπίτι μας…
Φ.Α
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου