Κάποτε υπήρχε ο μπαμπούλας της άλλης όχθης.
Ποίος ήταν ο μπαμπούλας;
Μα ο κομμουνισμός φυσικά!
Οι πουλημένοι στη σοβιετική μπότα ξενόφερτοι συμμορίτες που θα σκλάβωναν
τον ελληνικό λαό και θα του στερούσαν το δικαίωμα να περνάει ωραία!
Τι φοβόταν ο αγράμματος χωριάτης όταν άκουγε τη λέξη κομμουνισμός;
Τι ήξερε;
Ότι θα έρθουν αυτοί και θα μου πάρουν το σπίτι!
Θα πουλήσουν την πατρίδα μου!
Δεν θα έχουμε ψωμί να φάμε και θα καταντήσουμε Αλβανία!
Ότι οι ρώσοι θέλουν να αγοράσουν ένα τζιν και δεν μπορούν!
Θέλεις να αγοράσεις αύριο ένα κότερο; Εκεί πέρα δεν σε αφήνουν!
Θα υπάρχουν στον άλλο κόσμο ένα σωρό αγαθά κι εμείς θα τα βλέπουμε
χωρίς να μπορούμε να τα αγγίξουμε!
Όλα αυτά φοβόταν ο ανθρωπάκος που είχε φάει στη μάπα κι ένα εμφύλιο,
του είχαν πει και για κονσερβοκούτια, για πηγάδες, για αιμοσταγείς δολοφόνους
που βιάζουν κοριτσόπουλα και μαζεύουν τα παιδιά του κόσμου
για να τα κάνουν κόκκινους γενίτσαρους!
Από την άλλη μεριά όλοι ησύχαζαν και άφηναν αυτές τις φρίκες
να είναι σε κάποιο εφιαλτικό τους όνειρο που ποτέ δεν θα γινόταν πραγματικότητα
γιατί ο θείος Σαμ φρόντιζε γι'αυτό και βίωναν ήσυχοι τις δυνατότητες καλοπέρασης
που το υπέροχο καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να τους προσφέρει.
Ακόμα κι αν γεννιόσουν φτωχός, ακόμα κι αν δεν είχες καμία ιδιαίτερη ευφυία,
εδώ στη γη της επαγγελίας μπορούσες να γίνεις μέχρι και πρωθυπουργός!
Αρκεί να μπορούσες να μπεις στα γρανάζια του συστήματος.
Γιατί αυτό το σύστημα δεν ήθελε ιδιαίτερη μόρφωση, ούτε μια σειρά από πτυχία,
ούτε ιδιαίτερες δοκιμασίες ικανότητας.
Όλα αυτά μπορούσαν να αποκτηθούν αργότερα!
Το πρωταρχικό ήταν να συνειδητοποιούσε κάποιος πως η ουσία και ο σκοπός της ζωής
ήταν η καλή μάσα, το χρήμα με όλα τα αγαθά που συνεπάγεται,
και άμα είσαι τυχερός και η δόξα-γιατί όχι;
Όλα ωραία κυλούσαν στο βασίλειο της αφθονίας.
Στο βασίλειο των πολιτών-πελατών.
Στο βασίλειο του ωχ-αδερφισμού,
της ζεμπεκιάς,
του πιτόγυρου και της "μπέμπας" με τις τέσσερις ρόδες. Όμως....
Ξαφνικά και χωρίς κανείς να το πάρει πρέφα από τους ευτυχισμένους πολίτες
με τις μπυροκοιλιές και τις κυράδες με το φανταχτερό μανικιούρ...κάποιος βγαίνει
σ'ένα μπαλκόνι και με μια ντουντούκα αναγγέλλει στα πλήθη....
" Μάγκες το παραμύθι τέλος. Η μάσα τέλος. Τα κεφάλια μέσα. Και όποιος επιζήσει
επέζησε κι αν δεν επιζήσει και κανένας από εσάς καρφί δεν μου καίγεται! Τα λεφτά τέλος.
Τα φάγαμε όλοι μαζί είπε ένας άλλος ευτραφής κύριος και τώρα εμείς θα συνεχίσουμε
να τρώμε, αλλά εσείς όχι"
Στην αρχή νόμιζαν πως ήταν αστείο.
Και μετά ξαφνικά....
Το χωραφάκι, το σπιτάκι και η πολύτιμη περιουσία....άρχισε να εξαφανίζεται,
όχι από κάποιον συμμορίτη με κονσερβοκούτι στο χέρι,
αλλά από ένα κουστουμάτο εκπρόσωπο μιας νέου τύπου συμμορίας που λεγόταν ΤΡΑΠΕΖΑ!
Η αγορά μπλουτζιν και άλλων πολύτιμων μπιχλιμπιδιών, σαν κι αυτά που άρεσαν στις ρωσίδες
και δεν είχαν να τα πάρουν οι καημένες, άρχισε να πέφτει και οι νεοέλληνες άρχισαν
να συχνάζουν πλέον σε νέου τύπου μαγαζιά που προερχόντουσαν από μια άλλη κομμουνιστική
υπερδύναμη που λεγόταν Κίνα (βρε πως αλλάζουν οι καιροί).
Τα αγαθά άρχισαν να φεύγουν από τα χέρια λες και κάποιο αόρατο χέρι τα έπαιρνε πίσω.
Ανεργία, φτώχεια, σπίτια να επιστρέφονται στον δανειστή, αυτοκίνητα στοιβαγμένα σε μάντρες
για ξεπούλημα...δουλειές που οι εργάζονται 14 ώρες για ένα μεροκάματο της πλάκας,
κατάργηση συμβάσεων εργασίας, σύνταξη γιοκ...
Και το σημαντικότερο που το πας;
Η πατρίδα ( ο αιώνιος φόβος σου) ξεπουλιέται χωρίς καν να ανοίξει μύτη!
Τι έγινε ρε παιδιά;
Ο παππούς τσιμπάει το διπλανό του γεροντάκι και του λέει...
- Ρε Μήτσο μήπως ήρθαν οι κομμουνιστές και δεν το καταλάβαμε-
Γιατί για εκείνον και για εκατομμύρια άλλους Έλληνες φτώχεια, υποδούλωση, καρπαζιές
και προδοσία της πατρίδας ήταν απόλυτα συνυφασμένη με τον κομμουνισμό.
Άσχετα αν, στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, χιλιάδες άνθρωποι στα δυτικά κράτη
πέθαιναν από φτώχεια, καθημερινοί καρπαζοεισπράκτορες με πατρίδες ρημαγμένες
και νέα στρατόπεδα να φιλοξενούν νέου τύπου σκλάβους.
Η τηλεόραση όμως έλεγε πως ζούμε σε δημοκρατία και σε απόλυτη γαλήνη!
Τι κρίμα που η γαλήνη χάθηκε και μια πρωτοφανής παγκόσμια χούντα αρχίζει
και σκιάζει τις ζωές όλων των ανθρώπων....
Τι κρίμα πια που ο εχθρός σου δεν έχει ούτε όνομα, ούτε πατρίδα, ούτε θρησκεία,
που δεν έχει καν μορφή ανθρώπινη και τον βλέπεις μόνο μέσα από αριθμούς,
στατιστικούς πίνακες, δημοσκοπήσεις και λιτές ανακοινώσεις που σου καθορίζουν
πως από δω και πέρα θα ζήσεις με τον τρόπο που θα καθορίσει αυτό το αόρατο τέρας!
Το μεγαλύτερο ερώτημα που σύντομα θα αναγκαστεί να θέσει στον εαυτό του
ο κάθε πολίτης αυτού εδώ του φουκαριάρικου τόπου θα είναι,
- Ποίος θα μας σώσει από αυτό το θηρίο;-
Γιατί ο άνθρωπος που ζει πάντα σκεπτόμενος την πάρτη του και την καλοπέραση του
δεν έχει συντρόφους,
δεν έχει δημιουργήσει χέρια φιλικά να ακουμπήσει πάνω τους,
κι όταν έρθει η ώρα ανακαλύπτει με φρίκη πως έχει πέσει μέσα στο βάλτο και δεν υπάρχει
κανείς να τον τραβήξει. Και τότε φωνάζει βοήθεια....
Και αρπάζει όποιο χέρι βρεθεί μπροστά του!
Η κοινωνία μας βυθίζεται και αργά ή γρήγορα θα επιλέξει όποιο χέρι της απλωθεί.
Εύχομαι να υπάρχουν χέρια ανθρώπινα και φιλικά για την Ελλάδα μας....
Αν και στο βάθος βλέπω κάτι πολύ σκοτεινές μορφές....
Μα πολύ σκοτεινές!!!!
Μάνος Σαββιδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου