Για την ημέρα της Γυναίκας

«Είμαι υπερήφανη που συνάντησα αυτές τις γυναίκες και μέτρησα ξανά τον κόσμο με έναν άλλον πήχη»,

μας έλεγε η Αλίντα Δημητρίου κάπου δύο χρόνια πριν, με αφορμή την προηγούμενη ταινία της, τη «Ζωή στους βράχους», δεύτερο μέρος της τριλογίας της για τους αγώνες των γυναικών στην Ελλάδα. Μια τριλογία που ξεκίνησε από την περίοδο της Κατοχής, πέρασε στα χρόνια του Βουνού με τον Δημοκρατικό Στρατό και φτάνει τώρα, στο τρίτο μέρος, στα χρόνια της αντίστασης στη χούντα των συνταγματαρχών. Δουλειά μιας μικρής ομάδας, με επικεφαλής την Αλίντα Δημητρίου, χωρίς χρηματοδότηση από πουθενά... Οι δύο πρώτες ταινίες, τα «Πουλιά στο βάλτο» και η «Ζωή στους βράχους», διακινήθηκαν με σχεδόν «αντάρτικη» μέθοδο, από συλλογικότητες κάθε είδους μέχρι σχολεία, και αγαπήθηκαν ιδιαίτερα από τους νέους («τη στάση των γυναικών εκείνης της εποχής, οι νέοι την κάνουν πλατφόρμα δράσης για τις δικές τους ανάγκες, για τα δικά τους οράματα... και έτσι προχωρούν οι ταινίες», μας είχε πει η Αλίντα Δημητρίου).

Η Αλίντα Δημητρίου έχει κερδίσει ένα μεγάλο στοίχημα: Τις τελευταίες δεκαετίες οι ιστορικοί προβληματίζονται έντονα γύρω από το ζήτημα της «προφορικής μνήμης» και πώς αυτή προσεγγίζεται ή αποτυπώνεται φιλμικά, τη σχέση μεταξύ ατομικής και συλλογικής μνήμης, τον ρόλο της βιωμένης εμπειρίας... Η προφορική ιστορία αναδεικνύεται προνομιακό εργαλείο για να μελετηθούν οι τρόποι με τους οποίους τα δρώντα υποκείμενα εκφράζουν ρήξεις μέσα στον ιστορικό χρόνο, εμπειρίες ανάτασης, αλλά και οδύνης. Αναμφίβολα, η προφορική ιστορία συνδέεται επίσης με τον εκδημοκρατισμό της Ιστορίας και την ανάδειξη προσώπων που είχαν αποκλειστεί ή είχαν περιθωριοποιηθεί στην ιστορική αφήγηση. Είναι φανερό πως η Αλίντα Δημητρίου, που στήνει την κάμερα και συζητά η ίδια με τις γυναίκες που προσεγγίζει, κατάφερε να δημιουργήσει μια θεμελιακή σχέση εμπιστοσύνης, ώστε τα πρόσωπα που εμφανίζονται στον φακό να μιλήσουν για εξαιρετικά επώδυνες εμπειρίες... Στα «Κορίτσια της βροχής» πενήντα γυναίκες μιλάνε για τα χρόνια της νιότης τους, χρόνια που συνέπεσαν με την απριλιανή δικτατορία στην Ελλάδα, και εκείνες αισθάνθηκαν την υποχρέωση να την πολεμήσουν. Φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν, είδαν τον εαυτό τους να συνθλίβεται, στερήθηκαν την ελευθερία, στερήθηκαν τα στοιχειώδη δικαιώματά τους... Τα κορίτσια που μέσα από τη φυλακή ονειρεύονταν τη βροχή, ονειρεύονταν να νιώσουν τη βροχή πάνω στο βασανισμένο σώμα τους...

Το μοντάζ της ταινίας είναι καταιγιστικό, «χωρίς ανάσα», ο λόγος των γυναικών «τρέχει» και στριμώχνει τον θεατή ώστε να νιώσει άβολα, ώστε να συμμεριστεί σε κάποιο βαθμό την καταδίωξη που υπέστησαν αυτές οι γυναίκες. Στα ενδιάμεσα, εκεί που περιμένεις κάποια «αναπαράσταση» της περιόδου της δικτατορίας, η Αλίντα Δημητρίου χρησιμοποιεί φωτογραφίες από διαδηλώσεις τού σήμερα, το «τότε» και το «τώρα» συναντιούνται καθώς η αφήγηση on camera «εκείνων των χρόνων» συμπλέκεται με τις γνώριμες σε όλους μας εικόνες της σύγχρονης μνημονιακής Ελλάδας...

Η ταινία αναφέρεται αποκλειστικά στις γυναίκες που ταλαιπωρήθηκαν και κακοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της επταετίας και σήμερα καταθέτουν τη μαρτυρία τους.
Τα κορίτσια της βροχής τον καιρό της Χούντας ήταν μόλις είκοσι χρονών. Φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν χωρίς να προδώσουν τα ιδανικά τους. Πάλεψαν ισάξια δίπλα στους άντρες εκείνης της εποχής που αγωνίζονταν για τη δημοκρατία.
Με την ταινία "Τα κορίτσια της βροχής" ολοκληρώνεται η τριλογία για τη συμμετοχή της Γυναίκας στους πολιτικούς αγώνες κατά το δεύτερο μισό του αιώνα που μας πέρασε. Μια συμμετοχή που έχειαποσιωπηθεί.

Προβάλλεται από την πέμπτη !2 Ιανουαρίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

ΠΡΟΤΑΣΗ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.(α΄)
Επισκεφτείτε στο δικτυακό τόπο του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, την ενότητα Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία. Επιλέξτε την ιστορική περίοδο 1940-1945 και μελετήστε την υποενότητα κατοχή και το υπερδεσμό γυναίκες  και κρατείστε σημειώσεις.

Φ.Α