Όπως όλοι πια διαπιστώνουμε, παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στην ελληνική και ευρωπαϊκή πολιτική πραγματικότητα, βρισκόμαστε πια σε ένα σημείο οριακό όσο αναφορά τις επιλογές που πρέπει να κάνουμε. Στα κράτη της ευρωπαϊκής ένωσης επικρατεί η λογική “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”.
Η άρχουσα τάξη που ελέγχει τον πλούτο, εκμεταλλευόμενη την κρίση που δημιούργησε, αποπομιζά αχόρταγα όχι μόνο τον κόπο των φτωχών ανθρώπων, αλλά και την οικονομία ολόκληρων κρατών. Το μέλλον αδύναμων κρατών, όπως της Ελλάδας, προβλέπεται τραγικό. Η διορισμένη κυβέρνηση μας, με πρωθυπουργό έναν τραπεζιτικό υπάλληλο και τα αναίσχυντα ραγιαδοπαπαγαλάκια, μέσα από μια τρομοκρατική ρητορεία και ψευτοδιλήμματα, την απειλή “τα παίρνουμε ή χρεοκοπούμε” εγκαθιδρύει την εξαθλίωση του λαού μας. Και την εξάλειψη από το λεξιλόγιο μας, λέξεων όπως ελπίδα, μέλλον, επαγγελματική αποκατάσταση, οικογένεια, ευημερία, ζωή.
Οι άνεργοι δεν κάνουν οικογένειες , οι συμβασιούχοι δεν τολμούν, οι φτωχοί δεν ζουν.
Ποιος δεν το βλέπει, ποιος δεν το καταλαβαίνει, ποιος αυταπατάται ότι μόνος του θα τα καταφέρει;
Σε μια κοινωνία φτωχών και δυστυχισμένων, ποιος πιστεύει ότι μπορεί να ευημερήσει;
Εσύ που έχεις ένα μικρό “κομπόδεμα” στην άκρη, γιατί πιστεύεις ότι θα “την βγάλεις καθαρή”;
Μην αδιαφορούμε, μην διαχωρίζουμε τη ζωή μας από τον γείτονα και το συγγενή μας που δεν αντέχει.
Ας σκεφτούμε όλοι μας, ότι δεν μας έκανε η μάνα μας, για να σπαταλάμε τη ζωή μας δουλεύοντας για την ευημερία των λίγων.
Πρέπει να ετοιμαστούμε για αυτό που οι “υποψιασμένοι” βλέπουν και οι “ανυποψίαστοι” διαισθάνονται.
Τα σενάρια για τη χώρα μας, όπως και αν εξελιχθούν, απαιτούν την αυτό οργάνωση μας:
1) Τρώμε όλες τις κατραπακιές, με τα PSI, τις δανειακές συμβάσεις, κλπ, και κάποτε (πότε;) πάμε για εκλογές. Με τις τωρινές δημοσκοπήσεις, τα νεοφιλελεύθερα κόμματα που κυβερνούν σήμερα, θα ξανά κυβερνήσουν. Η αριστερά, δεν φαίνεται να συνεννοείται - συσπειρώνεται και ο λαός φοβισμένος, θα στραφεί στο συντηρητισμό. Δηλαδή δεν θα αλλάξει τίποτα. Θα επιμηκύνουν τη φτώχεια και τη δουλικότητα επ΄ αόριστο. Άρα εμείς θα συνεχίσουμε να έχουμε την ανάγκη για αντίσταση και ανατροπή. Δεν μας ταιριάζει να επαναπαυτούμε, για αυτό πρέπει να μείνουμε οργανωμένοι και μαχητικοί, διεκδικώντας τα αυτονόητα για τη ζωή μας.
2) Ο λαός “φρικάρει”, σηκώνετε από τους καναπέδες, κατεβαίνει στους δρόμους, τρώει - δίνει ξύλο, επικρατεί χάος και η κυβέρνηση παραιτείται. Επανάσταση δηλαδή. Και μετά τι; Θα κοιτάμε γύρω μας και θα περιμένουμε έναν σωτήρα; Κάποιον ή κάποιους να μας πουν ότι θα μας σώσουν από το νέο Χάος; Ποιοι θα είναι αυτοί και ποια σωτηρία θα επιλέξουν; Σωτηρία τύπου “Αιγύπτου” ; Ευχαριστούμε δεν θα πάρουμε.
Τη σωτηρία μας πρέπει να την επιλέξουμε εμείς, ο λαός. Εμείς ξέρουμε τι δεν θέλουμε και τι θέλουμε. Αυτό που δεν ξέρουμε ίσως, είναι το πως να κερδίσουμε τον πόλεμο, την κατάλληλη στιγμή. Εκείνη τη στιγμή, η αυτό οργάνωση σε κάθε χωριό, σε κάθε συνοικία, σε κάθε πόλη, θα παίξει σημαίνοντα ρόλο.
Η οργανωμένη και αλληλέγγυα κοινωνία, μπορεί να αντεπεξέλθει στο χάος. Μπορεί να ρυθμίσει και να βοηθήσει την καθημερινότητα, ώστε να μην επικρατήσει η απελπισία, η σύγχυση και η εκτροπή. Να αποτελέσει το κύτταρο στη νέα αρχή, βασισμένη στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων και στην ανάδυση νέων πολιτικών σχημάτων, που ιστορικά ξεπετάγονται μετά από μια μεγάλη κρίση.
Μπορεί να αντισταθεί στις πλάνες και τις “σειρήνες” των αυτόκλητων σωτήρων.
Σκεφτείτε το, αποφασίστε το, δεν είναι δύσκολο, δεν είναι φανταστικό, δεν είναι ανέφικτο. Πίστη, πείσμα και δουλειά χρειάζεται.Να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και να μην επιτρέπουμε στους άλλους να ρυθμίζουν την μοίρα μας. Πείσμα για να δυναμώσουμε την θέληση μας και τον αγώνα μας, δουλειά γιατί τίποτα δεν γίνεται μόνο του. Όλα οι άνθρωποι τα κάνουν με την προσπάθεια τους.
Ήρθε η ώρα να νικήσουμε το φόβο, τον εγωισμό, την αυταρέσκεια και να αναζητήσουμε με ανοικτό μυαλό, τρόπο να αγωνιστούμε, να οργανωθούμε, να αλληλογνωριστούμε. Ας αφήσουμε το Εγώ, ας προστάξουμε το Εμείς. Ας κάνουμε τώρα, το πρώτο βήμα. Να μιλήσουμε, να συνεννοηθούμε, να οργανωθούμε. Πολίτες, φορείς, συνδικαλιστές, κανείς δεν περισσεύει σε μια τοπική κοινωνία.
Δεν είμαστε εχθροί, δεν είμαστε ανταγωνιστές, είμαστε άνθρωποι μα κοινές ανάγκες και στόχους. Έχουμε τα ίδια όνειρα και τις ίδιες ελπίδες. Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί.
Γιάννης Π. Βαρδουλάκης
Ομάδα Αντίστασης Σελίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου